| Chapter 17 |
1 |
My gees is verward, my dae is uitgeblus, die graf wag op my.
|
2 |
Waarlik, bespottinge is my deel, en op hulle getwis moet my oog rus.
|
3 |
Gee tog 'n pand, staan borg vir my by U; wie anders sal vir my borgskap verleen?
|
4 |
Want U het hulle hart gesluit vir verstand; daarom sal U hulle nie laat triomfeer nie.
|
5 |
Hy wat vriende aanklaag vir 'n buitaandeel -- die oë van sy kinders sal versmag.
|
6 |
Maar Hy het my 'n spreekwoord vir die mense gemaak, en ek moet iemand wees wat hulle in die gesig spuug.
|
7 |
Daarom het my oog dof geword van verdriet, en al my lede is soos 'n skaduwee.
|
8 |
Die opregtes is daaroor ontsteld, en die onskuldige kom teen die goddelose in opstand.
|
9 |
Nogtans hou die regverdige vas aan sy weg, en die wat rein van hande is, neem toe in krag.
|
10 |
Maar, kom maar altyd weer aan, julle almal! 'n Wyse vind ek onder julle tog nie.
|
11 |
My dae is verby, my planne tot niet, die wense van my hart.
|
12 |
Van die nag maak hulle 'n dag; lig, sê hulle, is naby vanweë die duisternis.
|
13 |
As ek hoop op die doderyk as my huis; in die duisternis my bed uitsprei,
|
14 |
die grafkuil toeroep: My vader is jy; die wurms: My moeder en my suster,
|
15 |
waar is dan my verwagting? Ja, my verwagting, wie ontdek dit?
|
16 |
Na die grendels van die doderyk sal dit neerdaal, wanneer daar tegelykertyd rus is in die stof.
|