Chapter 39

   A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?  

   A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?  

   Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.  

   Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.  

   Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,  

   të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?  

   Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.  

   Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.  

   Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?  

   A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?  

   A do t`i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t`ia lësh atij punën tënde?  

   A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?  

   Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.  

   Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.  

   duke harruar që një këmbë mund t`i shtypë ose një kafshë e fushave mund t`i shkelë.  

   I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,  

   sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.  

   Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.  

   A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?  

   A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.  

   Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.  

   Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.  

   Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.  

   Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.  

   Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: "Aha"!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.  

   Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?  

   Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?  

   Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.  

   Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.  

   Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo".